Historia

[Giersu]

Prolog

Jest rok 1983. Podpisanie przez ZSRR i Chiny paktu o nieagresji i ogłoszenie komunistycznego sojuszu pomiędzy tymi krajami, doprowadza do ekalacji Zimnej Wojny. Wkrótce potem zerwane zostają rozmowy rozbrojeniowe i układy pokojowe z Zachodem.

Radziecko - chiński sojusz wywołuje na całym świecie protesty i embarga przeciwko tym krajom. W odwecie, z wielu krajów pozostających w strefie wpływów ZSRR, usunięci zostają zachodni dyplomaci i obserwatorzy. Podjęte zostają intensywne negocjacje, lecz wobec braku współpracy ze strony Sojuszu Komunistycznego, zostają one zerwane 15 lutego 1985.

Dwa tygodnie później, świat obiega przerażająca wiadomość, iż rankiem 1 marca, Chiny rozpoczęły inwazję Japonii i Południowej Korei. Japonia szybko kapituluje, pragnąc uniknąć strat podobnych do tych, które kraj ucierpiał podczas II Wojny Światowej.

Korea Południowa walczy samotnie, pozbawiona oficjalnego wsparcia ze strony Zachodu. Kiedy w końcu Stany Zjednoczone zapowiadają udzielenie Korei wsparcia wojskowego, Chiny odpalają pociski nuklearne na Północny Chungcheong, Seul i Gyeonggi-do. W obliczu 300 000 ofiar ataku, Korea Południowa kapituluje.

W USA ogłoszona zostaje mobilizacja, w stan gotowości postawiona zostaje Gwardia Narodowa, ogłoszony zostaje najwyższy stan gotowości bojowej - DEFCON 1. Wiele krajów europejskich reaguje podobnie, przemysł wojskowy rusza pełną parą.

ZSRR wywiera naciski na kraje sąsiadujące, wiele spośród nich godzi się na "ochronę" ze strony Związku Radzieckiego, bez stawiania zbrojnego oporu. Finlandia jest jednym z niewielu krajów, które reagują aktywnym oporem.

W odpowiedzi na Sowieckie aneksje, wiele krajów, głównie członków NATO, rozpoczyna 16 listopada 1986 roku naciski na ZSRR, mające prowadzić do powstrzymania ekspansji. Szwecja, Norwegia, Austria i Szwajcaria ogłaszają neutralność.

Rozpoczyna się bezpardonowy wyścig zbrojeń, ciśnienie wzrasta z roku na rok, zza Żelaznej Kurtyny zaś nie wyciekają niemal żadne informacje. USA i Wielka Brytania organizują połączoną obronę na terenie Europy. Stany Zjednoczone przysyłają na Stary Kontynent 700 000 żołnierzy. Szwecja, Norwegia i Finlandia ogłaszają częściową mobilizację.

Pozostający od 1939 roku w Londynie Polski Rząd na Uchodźctwie, reaktywuje w 1989 roku Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej. W ich szeregi zgłaszają się tysiące ochotników, marzących o powrocie do Ojczyzny i uwolnieniu jej spod sowieckiego jarzma. Pomimo, iż wszyscy zdają sobie sprawę, że w nadciągającej wojnie przyjdzie zapewne stanąć naprzeciwko rodaków słuących w armii PRL, morale jest wysokie i większość wierzy w ostateczne zwycięstwo.
Podobnie, jak podczas ostatniej wojny, rząd Wielkiej Brytanii oferuje pomoc w zakresie wyposażenia nowoformującej się armii RP.

W odpowiedzi na powtarzające się przypadki naruszenia fińskiej przestrzeni powietrznej przez lotnictwo sowieckie oraz na wzrastającą aktywność wojskową w strefie przygranicznej, w Finlandii zostaje ogłoszony stan podwyższonej gotowości bojowej. Po raz kolejny w historii Szwecja przeżywa najazd fińskich uciekinierów przekraczających granicę w Hapranda.

2 marca 1991 siły powietrzne finlandii zestrzeliwują dwa sowieckie myśliwce, które naruszyły przestrzeń powietrzną. Pilotom udaje się uratować, lecz zostają oni pojmani przez fińską gwardię narodową w pobliżu Kelloselkä. Związek Radziecki wykorzystuje incydent jako pretekst do błyskawicznej inwazji, która doprowadziła do zajęcia niemal całej powierzchni Finlandii. Tydzień później, 4000 sowieckich spadochroniarzy ląduje w Helsinkach, by zmusić Finów do ostatecznej kapitulacji. Podczas trwających jeszcze walk o obronę stolicy, fiński rząd ucieka do Szwecji na pokładzie statku.

W tym samym czasie, sowieckie dywizje pancerne przekraczają granicę i niemal nieniepokojone przemieszczają się wgłąb Finlandii. Wysłane przez Aliantów na pokładach okrętów wojska, mające wspomóc fińską obronę, zostają zatrzymane przez wściekłe ataki radzieckich okrętów podwodnych. ZSRR grozi wojną Aliantom, jeżeli ci nie zaprzestaną wysyłania pomocy wojskowej do Finlandii.

Uświadomiwszy sobie, iż Finlandii nie da się już uratować, Najwyższe Dowództwo Sojuszu przekonuje własze Szwecji, iż "sowieci nie zatrzymają się w Finlandii"; w obliczu zagrożenia ze strony "rosyjskiego niedźwiedzia", Szwecja i Norwegia przyjmują pomoc Sojuszu i rozpoczynają szeroko zakrojone przygotowania do inwazji ze wschodu.

10 kwietnia 1992, niedobitki fińskich sił zbrojnych, utraciwszy w wyniku krwawych walk ponad 200000 żołnierzy własnych i wysłanych przez Sojusz, składają broń. Garstka jednak sprzeciwia się tej decyzji i ucieka do Szwecji, zawiązując Fiński Niezależny Ruch Oporu.

Dowództwo Sojuszu, zidentyfikowawszy zagrożenia, wysyła do Szwecji wojska mające wspierać obronę, głównie na północy kraju. Alianci robijają obozowiska i budują obronę wokół Sztokholmu.

Wszystko, co mogą teraz robić, to czekać na nadciągającą bitwę, mającą rozstrzygnąć o losie Szwecji.